• 16/10/2017

Τη φωνή από την Κρήτη που μας συστήνει ο Γιάννης Μαρκόπουλος αυτή τη φορά, μπορεί εμείς να την ανακαλύπτουμε τώρα, όμως στην πατρίδα του ο Γιώργος Ζερβάκης είναι ήδη πολύ γνωστός. Εκείνο που με κέρδισε αμέσως σε αυτόν είναι η ωριμότητά του, καθώς και η σεμνότητα κι η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη μουσική. Συγκρατήστε το όνομά του. Πιστεύω και ελπίζω πως θα μας απασχολήσει συχνά στο μέλλον...

Γιώργη, πώς βρέθηκες στη μουσική; Από πολύ μικρός ξεκίνησα. Ενννιά χρονώ με πήγε ο πατέρας μου σε έναν από τους πρωτομάστορες της κρητικής μουσικής, το Σπύρο Σηφογιωργάκη. Δίπλα του έκανα τα πρώτα μου βήματα. Έμαθα να παίζω λύρα. Στη συνέχεια τέλειωσα το σχολείο και πήγα στο Ηράκλειο για σπουδές, έχω σπουδάσει γεωπόνος. Παράλληλα έκανα και πράγματα στη μουσική. Το 2005 κυκλοφόρησε η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά με κρητικά τραγούδια, παραδοσιακά. Μετά έκανα μια αγρανάπαυση δέκα ετών για να δω τι γυρεύω από αυτό το πράγμα που λέγεται μουσική. Το 2014 επέστρεψα με το Μωσαϊκό, όπου συνεργάστηκα με το Βασίλη Σκουλά, τον Ψαραντώνη, τον Νίκο Στρατάκη και τον ιταλό Gianfranco Maragno. Ένα χρόνο μετά ακολούθησε η συνεργασία με το Λεωνίδα Μπαλάφα, το Να Σταθώ Στα Πόδια Μου. Και τώρα είναι η δουλειά με το Γιάννη Μαρκόπουλο, ο Κρητικός Ορίζοντας. Και γράφω καινούρια τραγούδια για το Βασίλη Σκουλά, θα κυκλοφορήσουν γύρω στα Χριστούγεννα. Αυτά περιληπτικά!

Και πώς αποφάσισε ο πατέραςσου να σε πάει στο Σηφογιωργάκη; Ήταν δική του επιθυμία ή δική σου; Ο πατέρας μου είναι πάρα πολύ μουσικόφιλος. Είχε κάνει και κάμποσο καιρό στη Γερμανία, οπότε Καζαντζίδης και Μουντάκης κι όλα τα κρητικά δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι μας! Αυτό το ερέθισμα μου το μετέφερε, είδε ότι είχα κι εγώ το μικρόβιο, και του ζητούσα συνέχεια να μου αγοράσει μια λύρα. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

H αγρανάπαυση πώς αποφασίστηκε; Και τι έκανες εκείνα τα χρόνια; Ξέρεις, όλοι λέμε ότι αγαπάμε τη μουσική, ότι είμαστε γεννημένοι μουσικοί, ότι είναι η ζωή μας. Αλλά οι εννιά στους δέκα δεν ξέρουμε τι γυρεύουμε από τη μουσική. Φαντάσου ότι εκείνη την εποχή ήμουνα 19 ετών, είχα πάρα πολλά γλέντια, έπιαζα συνέχεια, κι από αυτά οικονομικά ήμουνα ανεξάρτητος. Αλλά σε κάποια φάση άρχισε να με αγχώνει όλο αυτό. Δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω – όπως τουλάχιστον γινόταν τότε. Κατάλαβα ότι υστερώ πάρα πολύ όταν άρχισα σιγά-σιγά να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του πράγματος. Δεν είναι κακό να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να δούμε τι θέλουμε να κάνουμε – περίπου – και να το ακολουθήσουμε. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να σταματήσω, να μελετήσω, να ακούσω μουσική, να γράψω, και να ακολουθήσω αυτό που εγώ θέλω, κι όχι απαραίτητα αυτό που νομίζω ότι θα αρέσει.

Και τι σε έκανε να αποφασίσεις να επιστρέψεις; Η περίοδος αυτή λειτούργησε σαν σφουγγάρι. Μάζευε, μάζευε, μάζευε, και κάποια στιγμή γέμισε και ένιωσα την ανάγκη να το σφίξω! Το σφίξιμο αυτό με έκανε να ηχογραφήσω όλα αυτά που έγιναν και γίνονται αυτό τον καιρό.

Mε το Γιάννη Μαρκόπουλο πώς συναντηθήκατε; Ο Γιάννης Μαρκόπουλος με είχε ακούσει και μέσω του κουμπάρου του Μιχάλη Αεράκη, που έχει τη δισκογραφική εταιρία στο Ηράκλειο, θέλησε να έρθουμε σε επαφή. Όταν μου το ανακοίνωσε ο Αεράκης, με έπιασε ένα ρίγος. Είναι μεγάλη τιμή. Ανέβηκα στην Αθήνα κι η κουβέντα μας κράτησε πέντε λεπτά: τόσο χρειαστήκαμε να συμφωνήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε.

Τη δουλειά του Γιάννη Μαρκόπουλου την έχουμε συνδέσει με μεγάλες φωνές της Κρήτης: το Νίκο Ξυλούρη, το Χαράλαμπο Γαργανουράκη... Όντας κρητικός κι αυτός, τα βιώματά του τον οδηγούσαν εκεί. Έχω να σου πω ότι αντιλαμβάνομαι το μέγεθος, και γι αυτό νιώθω και μεγάλη υποχρέωση.

Η Κρήτη έχει ένα δικό της μουσικό κόσμο, έτσι; Ναι, η αλήθεια είναι ότι έχει ένα μουσικό κόσμο μέσα στον οποίο βρίσκονται πολλοί μικρόκοσμοι. Η ποικιλομορφία που μπορείς να συναντήσεις στην Κρήτη γεωγραφικά, τη συναντάς και μουσικά. Τα άκρα της Κρήτης σε Ανατολή και Δύση είχανε διαφορετικά ερεθίσματα σε σχέση με την κεντρική Κρήτη. Εκεί συναντάς και βιολιά, σε Σητεία και Κίσσαμο. Η Κίσσαμος έχει τεράστια προσφορά στο πώς ξεκίνησε αυτό που λέμε κρητική μουσική. Όσο ερχόματε προς την κεντρική Κρήτη βλέπουμε τη λύρα, βλέπουμε πιο αργά παιγμένα τα κρητικά, κι είναι διαφορετικός ο τρόπος που χορεύουνε τον ίδιο σκοπό. Απ’ άκρη σ’ άκρη, η Κρήτη είναι μια ένταση. Συναντάς παντού ανθρώπους που είναι έτοιμοι για τα πάντα. Αν έρθεις να αφιερώσεις μια εβδομάδα να πάμε σε ολόκληρη την Κρήτη, θα δεις πράγματα που δεν θα τα πιστεύεις.

Πέρα από τις τοπικές διαφορές, υπάρχουν κι άλλες διαβαθμίσεις; Υπάρχουν πράγματα πιο παραδοσιακά και πράγματα που ξεφεύγουν, πιο πειραγμένα; Είναι αυτό που σου είπα: να ξέρουμε τι γυρεύουμε από τη μουσική! Θες το εφήμερο; Θα πάρεις το εφήμερο. Αν έχεις στο μυαλό σου να προσφέρεις και να κάνεις πράματα, θα το καταφέρεις, και θα μείνεις διαχρονικός. Η Κρήτη δεν έμεινε ανεπηρέαστη από το εμπορικό – χωρίς να σημαίνει αυτό ότι το εμπορικό δεν μπορεί να είναι και καλό. Μιλάω καθαρά για τη νοοτροπία του καλλιτέχνη που λέει: θα κάνω αυτό γιατί είναι πιο εύκολο και θα μου αποφέρει πιο πολλά λεφτά και θα πουλήσει πιο εύκολα, χωρίς να χρειαστεί να περιμένω κάποια χρόνια. Αυτό μου φαίνεται λίγο ανώριμο. Όμως πραγματικά υπάρχουν διαμάντια στην κρητική μουσική. Όπως και στην Ήπειρο, και στην ποντιακή μουσική. Εκεί είναι το μουσικό μας DNA στην Ελλάδα, αυτό είναι. Αλλά εμείς βαλθήκαμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε αυτό, αλλά κάτι άλλο. Αφού αυτό είμαστε! Τώρα το κατά πόσον το σέβεται και το προβάλλει κανείς αυτό, κι αν το βλέπει μέσα από την καρδιά του ή μέσα από την τσέπη του, είναι άλλο θέμα.

Εσύ, λοιπόν, τι θέλεις από τη μουσική; Η μουσική, Γιώργη μου, λειτουργεί σαν διέξοδος για όλα όσα σε απασχολούν. Κάνω ψυχοθεραπεία μέσα από τη μουσική! Από μικρός θυμάμαι ότι αφού τα εξωτερίκευα όλα με τη μουσική, ένιωθα καλύτερα. Είναι τεράστιο αγαθό. Το καλλιεργείς μέσα σου, το μαθαίνεις, το εξελίσσεις, και με την πάροδο του χρόνου γίνεται η καλύτερή σου παρέα. Είτε γράφοντας και παίζοντας,είτε ακούγοντας.

Είσαι ένα νέο παιδί. Είμαι τριάντα ακριβώς.

Πού θες να φτάσεις; Το όνειρό σου ποιο είναι; Δεν ξερω αν το έχω σκεφτεί ποτέ ή αν λειτούργησα ποτέ με βάση ένα στόχο, για να φτάσω σε κάποια κορυφή. Δεν νομίζω ότι είναι αυτό το νόημα. Το ότι έχω καταφέρει να ακούω κάτι που το έχω γράψει εγώ να το τραγουδάει ο κόσμος, είναι ένας στόχος που τον έχω πετύχει. Τα άλλα μου φαίνονται λίγο αστεία.