Η ΣΑΝΙΔΑ Από ένα λιόδεντρου κλαδί φτιάξαμε μια σανίδα κι απ\'τη σανίδα ένα σκαρί κι απ\'το σκαρί,πατρίδα. Στη χούφτα σφιγγεις την ελιά κι αυτή σου στάζει λάδι μ\'αυτο μυρωνεις τα φτερά και με το φως σκοτάδι. Δεν είναι φως περαστικο μα λάμψη που θα μείνει τον κόπο ο Ήλιος μας μετρά, τα πάθη, η Σελήνη. Κι οι γιοί σου δεν αγκομαχούν Παλατια να γκρεμιζουν Γιατι στης νυχτας το γιαπι Το κοσμο ξαναχτιζουν Δε φτιάχτηκαν να υπηρετούν σας δουλικα τη ζήση παρά την πίνουν, τη γλεντουν σα θάλασσας μεθύσι. Και το μεθύσι γέννησε φωτός και λόγου γνώση που όλη χωράει στων ποιητών και στου κρασιού την πόση. Το σμιξιμο ειν\'αναλαμπή και θάλασσας φρεσκάδα. Λιοδεντρο αμπέλι και σκαρί κι ένας λυγμος ………….

Η λύρα του Ορφέα Στα λίγα μου υπάρχοντα μια λύρα του Ορφέα τα παιδικά μου όνειρα έκανε πιο ωραία!! Έπαιζα αυτοσχέδια και μάγευα την πλάση η λύρα είχε σχέδια θηρία να δαμάσει.... ΡΕΦΡΑΙΝ Κι όπως η λύρα έπαιζε κι η μουσική ηχούσε.... όλες οι νότες δάκρυζαν χαμόγελα ζωγράφιζαν κι ο ουρανός γελούσε!!!! Όμως τα χρόνια πέρασαν... χάθηκε η μελωδία τα όνειρά με γέλασαν.... νίκησαν τα θηρία!!! Κυνήγησα τις χίμαιρες δαίμονες και αγγέλους λίγες νίκες εφήμερες και μπήκαν τίτλοι τέλους.... ΡΕΦΡΑΙΝ Mα κάποιες νύχτες φεγγαριού ακούγεται μιά λύρα... φεύγουν χαμόγελα παντού μα στην καρδιά του ουρανού δάκρυα και πορφύρα!!! της Ευαγγελίας Μαζαράκου Ρόδος 3 Απριλίου 2021

Μέγα του πάθους δύναμη που την Αύγη θεριευει της πύλες του ακόλαστου βροντά και κυριεύει Μεγα του έρωτα τρανό σαν λεμονιά ανθισμένη εδω απο κατω θα σταθώ που η μοναξιά δε μένει Μεγα του κόσμου κόσμημα και της νυχτός αστέρι μαγαπη όμορφη ορθή σε καρτερει σε θέλει Ήτανε τρις και μείνανε οι δυο τους σε ενα βράχο αντάμωσαν το χάροντα και τον χτυπησαν κάτω